Bugün sizlere geçen yaz geçerken bir uğrayalım dediğimiz ve iyi ki de uğradığımız Halfeti'den birkaç kare paylaşmak istiyorum. Her ne kadar uzun uzun anlatmak istesem de üzerinden epey vakit geçtiği için ne yazık ki hatırımda o güne dair net bir şey yok. Bu yüzden sizleri o günden kalan fotoğraflarla baş başa bırakıyorum ve bir sonraki yazımda görüşmek üzere, esen kalın.
melle. rêveur
Herkese Merhaba!
Aslında bugün kitap yorumu yapmayı planlıyordum ama ne yazık ki şuanda okuduğum kitabı bitiremediğim için bende dizi önerisinde bulunayım dedim. Önereceğim dizi favorilerim arasında ve birinciliği elinde tutuyor. Benim gibi bilim kurgu seven biriyseniz inanıyorum ki bu diziye bayılacaksınız. Elbette tamamiyle bilim kurgu değil. Bilim kurgu, dram, aksiyon karışımı bir dizi. Kısaca diziden bahsedecek olursam dizi Sarah Manning ile başlıyor ve kendisine tıpatıp benzeyen bir kadınla karşılaşıyor ki o sıra kadın intihar ediyor. Elbette ki şoka giren Sarah kadının çantasını kapıp kaçıyor. Kurtulmak istediği bir geçmişi olan Sarah ölen kadının yani Elizabeth "Beth" Childs'ın yerine geçiyor ve işte bundan sonra işler git gide çılgınlaşıyor. Başrol oyuncusu ve en son yayınlanan sezona kadar toplam on beş farklı karakteri oynayan Tatiana Maslany'ın harika oyunculuğu ise dizinin başka bir güzel yani. Diziyi izlerken sanki tüm karakterleri farklı biri oynuyormuş gibi hissediyorsunuz ama aslında hepsini aynı kişi oynuyor ve bunu idrak etmek epey zaman alıyor. Daha fazla şey anlatıp dizinin büyüsünü bozmak istemiyorum. Bu yüzden sizi diziyle baş başa bırakıp köşeye çekiliyorum. İzleyin, izlettirin. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere, esen kalın.
melle. rêveur
Ne güzel söylemiş Cahit Külebi.. Öyle değil mi? Oldum olası huzur bulduğum tek yer denizdir. Bunun nedeni belki de mavinin verdiği katıksız huzurdur, bilmiyorum. Eğer ki o gün mutsuz isem hemen kendimi bir sahil kenarına atarım ama yok gidemiyorsam ki eğer başımı kaldırır gökyüzünde huzuru bulurum. Evet, beni iyi hissettiren şey mavi. Sanırım bu yüzden de en çok gökyüzünü bulutları ve denizi fotoğraflıyorum. Sahil kenarında bir bankta tek başıma öylece oturup hüznümü doruklarına kadar yaşayıp ardından tuhaf bir rahatlama, hafifleme hissi gelir. Hüznümü yaşadığım için mi mutlu oluyorum yoksa artık hüzünlenemeyecek kadar hüzünlendiğim için mi? Belki de artık hüzünlenmemi gerektirecek bir sebep kalmadığı içindir. Ne çok hüzün yazmışım öyle.. Ah, ama hayatın kendisi de hüzünlü değil midir? Bu sözümden dolayı sürekli sızlanan biri olduğumu düşünmeyin sakın. Aslında hayatı severim. Yalnızca hayatın hüzünlü kısmını kimi zaman daha bi' çok sever ve sahiplenirim.
melle. rêveur
Oldukça sıkıcı bir başlangıç olacak ama uzun bir aradan sonra tekrardan merhabalar efenim. Aslında bloga daha çok vakit ayırmak istesem de zaman bulamamam veya sebepsiz bunalımlarım yüzünden bir türlü vakit ayıramıyordum. Kendime en az zilyon kez tekrar ettiğim sözü yeniledim ve 'Artık düzenli olarak yazı yazacağım. Bu sefer kesin yapacağım!' dedim ve kolları sıvadım. Bu sefer başaracağımdan eminim.Yani umarım..
Lafı fazla uzatmaya gerek yok. Hazırlık sınıfında olduğum için artık ingilizce de bir şeyler karalamaya karar verdim. Elbette yazı çokça hatalı olabilir ve gördüğünüz hatalar olursa bana söylerseniz eğer çok müteşekkir olurum efenim.. Blogun içeriğini değiştirmeyi düşünmüyorum. Yine kitaplar -tabi bi' zahmet artık okumaya başlarsam-, filmler, kendi çapımda yazdığım ufak tefek yazılar, fotoğraflayabilirsem gittiğim yerler, zayıflamayı başarabilirsem belki stil postları ama bundan pek emin değilim, okuldan fırsat bulup tembelliği bırakırsam yemek tarifleri, eskiz kursuna başladığım için belki beceriksiz birkaç adet çizim.. Kısacası en az ruhum kadar tutarsız ve dengesiz bir blog olacak. Elbette üşengeçliği bir kenara bırakıp başarabilirsem. Şimdilik esen kalın efenim, bir sonraki yazımda görüşmek üzere ^^
melle. rêveur
