Şu hayatta sizce en zor şey nedir? Uzun bir süredir hayalini kurduğunuz bir şeyden vazgeçmek mi, yoksa her şeyi geride bırakıp yeni bir hayale yelken açmak mı? Benim için her ikisi de çok zor ve ne gerçekleşmesi oldukça zor olan hayalimden vazgeçebiliyorum ne de yeni bir hayal kurabiliyorum. Kendimi boşlukta ve değersiz hissediyorum. Bunun için ise en çokta kendime kızgınım, öfkeliyim. Öfkem öylesine güçlü ki ağlamamak için kendimi zor tutuyorum ki az önce göz yaşlarıma yenik düştüm. Ağladığımı itiraf etmek bile utanç verici geliyor. Bu yazıyı yazarken dahi hayalimin gerçekleşemeyecek olması öfkemi tekrardan canladırıyor ve göz pınarlarımdan aşağıya düşmek isteyen göz yaşlarımı geriye itiyorum ama biliyorum ki buna da yenik düşüp kaybedeceğim ve göz yaşlarım serbest kalacak. Bu denli zayıf ve çaresiz biri olmam.. Sanırım beni en çok kızdıran da zayıf biri olduğumu bilmek ve bu değiştirebilmek için hiçbir çaba sarf etmemek. Buradaki en büyük suçlu benim ancak elbette ki buna sebep olanlarda var ve onlara bunun için izin veren de yine benim. Her halükarda hata hep bende. Düşünmeden edemiyorum, nasıl oluyor da her şeyin farkında olup da hiçbir çaba sarfetmem. Böylesine bir çelişkinin cevabını bilen var mı? Nasıl oluyor da her şeyin farkında olmamıza rağmen hiçbir şey yapmıyoruz. Diğer insanlar başarılıyken biz neden başarısızız?

Her insan dünyaya belirli sebepler için gelir. İyi veyahut kötü şeylere sebep olmak için. Ben buna inanıyorum. Herkesin doğumunun bir sebebi var. Boşuna bu dünyaya gelmedik, öyle değil mi? Sürekli aklımı kurcalayan düşüncelerden biri de işte bu. Ne iyi bir şey yapıyorum ne de kötü bir şey. Tamamıyle boş yaşıyorum. Hiçbir işe yaramıyorsam o halde niçin geldim bu dünyaya? Yapabileceğim en iyi şey öldükten sonra organlarımı bağışlamak olsa gerek? Bilemiyorum çoğu zaman doğmamış olmam gerekiyormuş veya hemen şuan ölmem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Başkalarına ya da en azından kendim için yararlı bir şey yapamamak beni kahrediyor ve ölme isteği uyandırıyor ama ne yazık ki kendime zarar veremeyecek kadar da inançlı biriyim..

melle. rêveur