Bu bloğun(bu böyle mi yazılıyor?) varlığını dahi unutmuştum. Yapmam gereken işlerden kaçmaya çalışırken bir anda kendimi burada buldum ve neden buraya geldiğimi de bilemiyorum. Sanırım bunalınca kaçacağım bir yer. Hayır kesinlikle bunun için gelmedim. Ne için geldiğimi bilmiyorum ancak içimden yazmak geldi vee içimden yazmak geldiği içinde bunu yazıyorum. Kimsenin okumayacağına emin olduğum için gönül rahatlığı ile yazıyorum. Gerçi internet oldukça tehlikeli bir yer ve her an her şey olabilir. Yine de buraya bulacak biri olduğunu düşünmüyorum. Yanımda dikilen kız dışında.. Gerçi ekrana bakıyor mu bilmiyorum. Dönüpte bakmadım.

Yaptığım bu kadar boş bir girişten sonra yazmam gereken önemli kısma geçmeliyim. Eğer ki hayalleriniz varsa bunları ertelemeyin. Her zaman bunları ertelemeniz gereken çok önemli sebepler varmış gibi görünür ancak geriye dönüp baktığınız zaman, aslında o kadar da önemli ve hayallerinizin veya isteklerinizin peşinden gitmenize engel olacak kadar önemli sebepler olmadığını fark edersiniz. Bu da sizi pişmanlığa, ah keşke diye ağlamalara ve depresyona sürükleyebilir. Nereden mi biliyorum? Bütün hayatım bundan ibaret. Elbetteki söylediğim şeyleri herkes yaşadı ve bunu size önceden söylemiş olan en az bir iki kişi vardır. Ancak bütün hayatınız yanlış tercihler yüzünden keşkelerle dolu olunca.. bu cümleyi nasıl bitireceğimi bilemedim.

Hayaliniz neyse peşinden gidin. Oturupta onların mucizevi bir şekilde size gelmesini beklemeyin. Zaman çok tehlikeli ve bizi umursamadan çok ama çok hızlı bir şekilde akıyor. Bir bakmışsınız başkalarının istediği şekilde yaşanmış koskacaman bir hayat geçirmişsinizdir ve aslında yapmak istediğiniz hiçbir şeyi yapamamışsınız. Hiçbir zaman geç değildir. Ancak bazen baştan başlamak için cesarete ve güce ihtiyacınız vardır. Ben korkularımın ve zayıflıklarımın içine gömüldüğüm için bunlara sahip değilim. Sadece oturdum ve onların bana gelmesini bekliyorum. Çabalamadan hiçbir şeyin gerçekleşmediğini bilmeme rağmen..

Herkese Merhaba!

Sanıyorum ki hazırlığa başladığım günden beri, sevgili öğretmenlerimin 'Did you eat sushi?' gibi sorular sormaları üzerine hayatımda ilk defa suşi denemek istedim. Elbette ki sınıfımda bulunan pek de haz etmediğim bir arkadaşımın 'I love sushi!' cümlesini sürekli tekrar etmesi üzerine daha bir çok merak ettim. Yanılmıyorsam eğer 5-6 ay boyunca sushi yemeğe gitmek için arkadaşlarımla plan yaptım ve en sonunda hiçte ummadığım bir anda en yakın arkadaşım ile denemeye gittim. Suşi denemek için ise Beşiktaş'ta bulunan Çin Büfe'ye gittik. Siparişleri alan kişi -ne yazık ki adını tam olarak hatırlayamıyorum- o kadar tatlı ve ilgiliydi ki mekana hemencecik ısınmamızı sağladı. Elbette ki ne yiyeceğimiz konusunda da çok yardımcı oldu ve ilk defa deneyeceğimiz için bizlere California Roll yememizi önerdi ki bizde bu öneriye kulak verdik. İlk deneme olarak yediğimiz suşinin yanında acılı ekşili çorba da aldık. Ancak ne yazık ki çorbanın fotoğrafını çekemeden yemeğe koyulduk. Suşiden ziyade çorbayı çok ama çok daha sevdim. Kış aylarında içilecek çorbalardan. İlk gidişim son gidişim olmadı elbette, o günün ardından birkaç defa daha gittim. Evet, sanıyorum ki artık bende 'I love sushi!' diye bağırmalıyım. Sonraki gidişlerimde ise her zaman California Roll ve ekstra bir şeyler istedik. Ekstra olarak istediklerimiz ise; dana etli erişte, moğol işi tavuk, tatlı ekşi soslu ördek. Tatlı ekşi soslu ördeği açıkçası ben pek fazla beğenemedim ancak makarnaya bayılan biri olarak elbetteki eriştesini çok sevdim. Suşi yemeseniz dahi erişte ve çorbası için gidebileceğiniz bir mekan. Moğol işi tavuğu ise ilk denediğimde çok sevmeme rağmen bir sonraki deneyişimde ilk denediğim zaman ki gibi sevemedim. Ancak tavuk parçalarının reçel ile bu denli yakışacağını asla düşünmemiştim.

Dipnot: sushi beni tam olarak doyurmadığı için ekstra bir şeyler daha sipariş ettik veya çıkışında döner yemeğe gittik. 

Elbetteki üstteki yazıyı neredeyse bir yıl evvel yazıp, taslaklara ekleyerek unutuvermişim. Tabii ki böyle yapmamın sebebi ani gelen bir şeyler paylaşma isteğinin geldiği gibi kolayca gidivermesidir. Umut ediyorum ki bugünden sonra daha aktif bir şekilde paylaşımlarda bulunabilirim. Esen kalın..

melle. rêveur 

Son yazımdan bu yana hayatımda öyle çok büyük değişiklikler olmadı. Sadece dört günlük kısa bir zaman diliminde işe başlayıp, istifa ettim. Çünkü narin bedenim bunu kaldıramadı. Hassas biriyimdir, bana iyi davranın.. Her neyse efenim kazandığım paranın bir kısmını ise bugün sizlerle paylaşacağım kitaplara ve dergilere harcadım. Aslında amacım sadece bir dergi alıp çıkmaktı ama cebimin dolu olmasının verdiği öz güven ve bonkörlükle beş kitap ve dört dergi aldım, ama almayı planladığım dergiyi almadım. Bilmiyorum ama ben bu durumu çok sık yaşıyorum. Umut ediyorum ki bunu yapan tek hasta ruhlu ben değilimdir... Aldıklarım arasından sadece Sapiens kitabı almak istediğim kitaplar listesinde vardı. Onun dışında diğerleri tamamiyle o anda karar verilip alınmış kitaplar. Elbette ki dergilerde öyle. İç mimar olacağım için mimarlık kitaplarına sıklıkla bakıp sonrasında fiyatlarının pahalılığı sebebiyle internetten sipariş ederim diyerekten hep geri yerine bırakmışımdır. Ancak dediğim gibi bonkörlüğüm tuttu ve bu sefer kitabı yerine bırakmak yerine aldım. Kürt Dili ve Edebiyatı kitabını almam ise oldukça komik bir şekilde gerçekleşti. O sıra Fransızca kitaplarına bakarken gözüme bu kitap ilişti ve içeriğini oldukça ilginç bulduğum için almaya karar verdim. 100 Güzel Kelime kitabının içini karıştırmak için elime aldım ve kitabın üslubu hoşuma gittiği için almadan geçemedim. Son olarak ise aldığım son kitap kasadayken son anda almaya karar verdiğim Gülersen Yengeçler Isırmaz kitabı meme kanseri olan kadınlarla alakalı olduğunu görünce ve arka kapağını okuyunca almadan geçemedim. Diyorum ya size dört günlük çalışmayla bonkör biri haline geldim. Eski ben olsam hepsinin adını alır sonrasında toplu olarak internetten sipariş ederdim.

Şu Kitapların dışında ise dört adet dergi aldım. Aslında Mephistoya girme amacım yalnızca bir dergiyi alıp çıkmaktı ama o dergi yerine farklı dört dergi alıp çıktım. Elbette ki bunu yapmamın sebebi, almayı planladığım derginin aslında şiir dergisi olmasıydı. Tamam aldığım dergilerden Kum Kuşu ve fütursuz da şiir dergisi ama o an almayı düşündüğüm dergiyi almak bi' gelmedi içimden. Kum Kuşu'nu ise itiraf ediyorum ki sırf dışı dizaynı için aldım. Evet. Çok minnoş ve sevimli bir kapağı vardı ve benim gibi şekilci bir insan bu dergiyi almadan yoluna devam etmesine imkan yoktu. İçeriği tamamiyle şiirlerden oluşmuyor elbette ama içeriğin çoğunluğunu şiirler oluşturuyor. Dergide en çok hoşuma giden yer ise 'hava nasıl oralarda?' kısmı oldu. Farklı sanatçıların hava ile alakalı yazıları derlenmiş ve benim için okuması oldukça keyifli oldu. 

"Havası kalabalık buraların."

Rahmi Bedreddin Deniz

"Fazla tuzlu, yaralar yangın yeri"

 "Parçalı umutlu"

 Mustafa Taştekin

Diğer dergiler ise fütursuz, samsa ve kalemderhane. Şuana kadar sadece kalemderhane'yi inceledim ve ciddi anlamda tarzını -aslında kullanmak istediğim kelime bu değildi ama kullanmak istediğim kelime hatırıma gelmedi.- çok beğendim. Tam anlamıyla dergideki bir yazıyı okudum ve bilim kurgu seven biri olarak bu tarzda bir yazıya denk gelmek çokça hoşuma gitti diyebilirim. Hikaye daha çok distopyaydı ve ciddi anlamda bana göre oldukça başarılı bir hikayeydi. Genel olarak verilmek istenen düşünce olsun ve hikayenin sonu olsun, etkileyiciydi. Atilla Ertürk'ün ilk defa bir yazısını okudum ve doğruyu söylemek gerekirse ilk defa yerli bir yazarın bilim kurgu yazısını okudum. Hikayenin adı Hayal Dükkanı ve yazıma hikayede beni en çok etkileyen kısımla son vermek istiyorum. Esen kalın efenim..

"Hayaller önce seni sonra bizi özgürleştirir. Hayal ettiklerini şimdilik gizli bir yere yaz, çiz ya da gün boyu mırıldan. Onlar bir şekilde gerçek olacak veya oldu. Tedaviye direnme. Değiştiğini gösterecek davranışlarda bulunmaya çalış ki oradan çabuk çıkabil ve görüşebilelim. Hayal kurmak için birleştik ve seninle daha da güçleneceğiz."

melle. rêveur 

Artık benim için klasikleşmiş olan, çok önceden yazılması gereken ama sürekli ertelenen bir diğer yazımdan merhabalar efenim.. Bugün kitap yorumu yapmaya karar verdim. Öyle çokta iyi yaptığım bir şey değil ama yine de yazıyorum işte.. Hiç kuşkusuz favori kitaplarda zirvedeki konumunu koruyan Harry Potter serisinin yedinci kitabı olan Lanetli Çocuk bugün ki konuğumuz. Kendileri çocukluğumun favori sinema filmi olan ve ergenliğinin vazgeçilmez parçası olan, ayrıca fantastik kurguyla haşırneşir olamama olanak sağlayan güzide serinin son kitabı. Önceki kitapların aksine hikaye türünde değilde, tiyatro türünde yazılan Lanetli Çocuk, tek oturuşta rahatlıkla okuyabileceğiniz bir eser. Yanlış hatırlamıyorsam eğer kitaplaştırılmadan önce zaten tiyatro olarak sergilenmiş ve daha sonrasında kitaplaştırdı.

Serinin bu kitabının konusunda ise baş kahramanlarımızın çocuklarını ele alıyor. Serinin son kitabını okuduğuysanız eğer, kitabın son bölümünde on dokuz yıl sonra King's Cross İstasyonundaki Hogwarts Expess'in bulunduğu 9 ¾ peronunda geçiyordu. Harry Potter çocuklarını Hogwarts'a gitmeleri için tren istasyonuna gelmişti. Lanet Çocuk'ta tam olarak bu sahneden başlamakta ve bu seferki maceraları ise Harry Potter'ın küçük oğlu Albus Severus Potter ve Draco Malfoy'un oğlu Scorpius Malfoy yaşamaktadır. En az babalarının atıldığı maceralar kadar inanılmaz ve bir o kadar ilginç maceralara atılıyorlar. Kitabı okurken çoğu zaman serinin eski kitaplarını anımsayıp buruk bir mutluluk hissettim. Adeta torunummuşcasına olan bu kitabı bir solukta okudum. Kitaba dair çok şey anlatarak büyüsünü bozmak istemiyorum. Harry Potter serisini seviyorsanız kesinlikle okumanızı temmeni ettiğim bir kitap. Bir sonraki yazımda görüşünceye kadar, esen kalın..

melle. rêveur